Kabuk

Kabuk

• 28/12/2021
• Gökçe

"Birkaç güzel sene geçirdiğim arkadaşım, günün sonunda erkekti. Farklı noktalara büyüyeceğimizi hep farkındaydım,Emre becerikliydi ve ben bendim işte"

Hayatımın hiçbir noktasında arkadaşım olduğunu hatırlamıyorum. İnsanları pek sevmiyorum.

Lisede kiminle karşılaşsam beni çok sosyal bulduğunu söylerdi. Onların ne demek istediğini de anlamadım. Bence sosyal değildim, dışadönük de değildim. Çoğunlukla ailemle vakit geçiriyordum.

Emre’yle konuşmayı çok seviyordum.

Emre bana aynı bakardı.

Saçlarımı taramadığımda da sınavdan düşük aldığımda da bıyıklarımı almadığımda da sosyal bataryam bittiğinde de… Emre bana aynı bakardı. Aynı sıcaklıkta sürdürürdü sohbetini.

Uzun süre sonra buluştum Emre’yle.

Uğraştığı şeyleri anlattı, yaptığı şeyleri, hayatında olan şeyleri… Çok mutlu oldum adına.

Aynı sıcaklığı hissetmedim. Emre bir şirketin fobik bir tutumunu anlattığımda bunu fobik bulmadı. Emre’ye kuirplatonik ilişkilenmek istediğim birinden bahsettiğimde, Emre bunu normatif “aşk” tanımlarının içine sığdırıp bana önerilerde bulundu. Ne olursa olsun çok nazik ve düşünceliydi ama erkekliği karşımdaydı işte. Birkaç güzel sene geçirdiğim arkadaşım, günün sonunda erkekti. Farklı noktalara büyüyeceğimizi hep farkındaydım, Emre becerikliydi ve ben bendim işte ama bu kadar farklı noktalara büyüyeceğimizi düşünmemiştim sadece. Muhtemelen lisede de yalnızca erkekliğini fark edememiştim.

İlişkilenmelerime/ ilişkilenmemelerime yeni yeni başlıyorum. İnsanlarla tanışıyorum. Kendime neden bunu yapıyorum hiç bilmiyorum. Eski sıcak bir liman da olsa, alanımdan adım adım çıkıp titrek adımlarla denediğim ilşkilenme(me)ler de olsa hepsinde aynı korkunç erkeklikle karşılaşıyorum. İnsanları neden sevmediğimi bana hatırlatıyor. Her seferinde kabuğuma çekilip hiç çıkmamak istiyorum.

---

ÜniKuir medya portalında yayınlanan köşe yazıları, yazarlarının sorumluluğundadır. Yazıların unikuir.org adresinde yayınlanmış olması, ÜniKuir’in metindeki görüşleri desteklediği anlamına gelmemektedir.

---